Yogyakarta

Na de fantastische Bromotour was het tijd om weer verder te reizen. We vertrokken per trein naar Yogyakarta. Toen wij aankwamen op Java en in de planning hadden om eerst naar Soerabaja te gaan kregen we al een paar opmerkingen dat we beter eerst naar Malang konden gaan, maar de echte reden wisten we daar niet van vanwege het gebrekkige Engels dat ze hier spreken. En zo eigenwijs als dat wij zijn luisterden wij niet naar de adviezen en gingen eerst naar Soerabaja en daarna naar Malang. Maar toen we na een uur op een treinstation aankwamen snapten we waarom we dat advies kregen. We waren namelijk op het station van Soerabaja! Doordat we allebei erg vermoeid waren van de Bromotour sliepen we in de trein en werden wakker omdat iedereen uit de trein ging. We wisten wel dat we nog niet in Yogyakarta waren, maar hadden nog niet door waar we wel waren maar omdat iedereen de trein uitging keken wij verschrikt om ons heen en vroegen aan een medewerker waar we waren en of deze trein wel naar Yogyakarta ging. Maar omdat deze medewerker bijna geen Engels kon zei hij: no Soerabaja. Wij dachten dat we in de verkeerde trein zaten en dat we er dus maar uit moesten, maar gelukkig was er een local vrouw die wel goed Engels sprak en ons vroeg waar we heen wilden. Gelukkig zaten we wel goed en konden we lekker blijven zitten. Nu snapten wij de adviezen om eerst naar Malang en daarna naar Soerabaja te gaan haha.

In totaal deed de trein er ongeveer 7 uur over. Veel van de omgeving hebben we niet gezien omdat we beide moe waren en lekker de oogjes dicht hadden gedaan. Eenmaal aangekomen in Yogyakarta heeft die aardige vrouw ons geholpen om aan een goedkopere taxi te komen die ons naar ons hotel: Merapi bracht. Er lag een rode loper over de trap dus dit moest wel een luxe hotel zijn. Na enige onderhandeling over de prijs konden wij naar een mooie kamer op de tweede verdieping. We hebben heerlijk geslapen en ook hier was het ontbijt zeer uitgebreid. Na het ontbijt hebben we nog even geslapen want een nacht overslaan hakt er toch best wel in. Smiddags wilden we gaan zwemmen maar ineens hoorden wij veel geschreeuw en lawaai. Al snel werd ons duidelijk wat er was: 7 bussen vol schoolkinderen daar ging onze rust. We zijn snel nog even het zwembad ingedoken voordat alle kids gingen zwemmen. Dit duurde helaas maar 5 minuten voordat het geschreeuw naar het zwembad kwam. We zijn toen maar naar de receptie gelopen in de hoop op een oplossing zodat we niet zo'n last meer van de schreeuwende kids zouden hebben. We hadden voor nog een nacht geboekt. We kregen de excuses van de manager en als oplossing hadden ze een upgrade van een deluxe kamer naar een suite op de bovenste verdieping waar geen kids zaten. Ook hadden we bij deze kamer een balkon, dat hadden we niet bij de deluxe kamer. Eenmaal in onze suite kregen we nog een excuus brief van het hotel met een schaal vers fruit. Een zeer nette oplossing. De suite was zeer ruim, jammer dat we nog maar 1 nacht bleven en geen 2 haha. 

Er zat een KFC in hetzelfde gebouw als het hotel dus daar lekker kip gegeten. Ook zat er een kantoor van Lion Air in het gebouw en hier hebben we alvast een ticket gekocht om van Yogyakarta naar Lombok te vliegen. 

De volgende dag zijn we vertrokken naar een ander hotel in Yogyakarta: crystal lotus. Dit was ook een heel mooi hotel met een fijne kamer. Vanuit dit hotel zijn we met een brommertaxi naar DE winkelstraat Marlioboro Street gegaan. Een lange straat met heel veel winkeltjes waar je voornamelijk souvenirs kunt kopen. In één van de winkeltjes was een expositie van batik schilderijen. Je kon op een doek heel goed de verschillende processen zien waaruit een batik schilderij bestaat. Er hingen een paar super mooie schilderijen bij die ook te koop waren maar we konden het niet eens worden over de prijs. Toch erg leuk om te zien. De eigenaar nam ons ook mee naar een andere galerie waar schilderijen van zijn studenten hingen. Amarins vroeg of hij bekend was met Nederlandse schilders en ja dat was hij. Vooral van Gogh was daar erg bekend... Nou meneer mijn naam is van Gogh. Dit vond hij heel bijzonder maar hij wou alsnog wou hij niet zakken qua prijs voor een schilderij. Beetje jammer. 

Na wat te hebben gegeten zijn we weer met de brommertaxi terug gegaan naar het hotel. 

De volgende dag (vrijdag 27 februari) wilden we een scooter huren om naar de Borobudur (boeddhistische tempel, toeristische trekpleister) te gaan, dus bij de receptie van het hotel gevraagd waar dat kon, dus zij voor ons bellen en omdat het daar regende wouden ze niet komen (bij ons hotel regende het niet) en het kon een uur of langer duren. Hier wilden we niet op wachten dus maar weer richting de winkelstraat gegaan en daar een scooter gehuurd. We waren al flink stuk onderweg toen de scooter wat raar begon te doen en wat bleek: we hadden een lekke achterband. Tja daar sta je dan... Geen idee waar we heen moesten om het te laten maken. Gelukkig stopte er een local en die zou ons helpen. We moesten een stukje verder rijden naar een toko waar ze scooters repareren. En hij zou het voor ons vertalen. Dus Amarins bij hem achterop en Max heel voorzichtig op de kapotte scooter volgend. De band bleek op dezelfde plek al een keer geplakt te zijn en we kregen de optie of weer plakken of een nieuwe binnenband voor €2,80. Nou doe dan maar een nieuwe binnenband. Na het repareren van de scooter konden we onze weg vervolgen. Nog voordat je bij de ingang van de tempel bent komen er al tig straatverkopers naar je toe die spullen willen verkopen. En dan moet je een ticket kopen. Ze vragen voor locals lage prijzen en voor toeristen een hogere prijs. We konden ook een combiticket kopen voor de Prambanan (hindoeïstische tempel, toeristische trekpleister). Hier wilden we ook heen en combiticket was twee dagen geldig. We kregen bij de tickets een flesje water gratis wat wel fijn was. We zouden net richting de tempel gaan, maar helaas kwam het met bakken naar beneden en dus eerst maar gewacht tot het droog werd. En in plaats dat wij op zoek wilden naar de toeristische trekpleister werden we er zelf 1. Twee kleine meisjes vroegen of we met hun op de foto wilden. En dat kun je dan ook niet weigeren als ze het zo lief vragen. Het bleef nog wel even regenen en dus hebben we twee poncho's gekocht voor € 1,-. En toen lach iedereen dubbel van het lachen want Max paste er eerst niet doorheen met zijn hoofd. De poncho's zijn gemaakt voor kleine mensen. Uiteindelijk kreeg hij hem wel aan maar het bedekte maar tot aan zn middel. We zijn toen maar door de regen gelopen en hebben een treintje (trekker met wagentjes erachter) gepakt die ons bij de tempel bracht. We hebben daar rondgelopen en er was ook een groep kinderen waarvan steeds een klein groepje met ons op de foto wou. Uiteindelijk werden wij er wel flauw van en was het antwoord no sorry. De tempel zelf was enorm groot, veel trappen en mooi om een keer te hebben gezien. De weg naar de uitgang liep natuurlijk langs kraampjes vol souvenirs. Eén van de verkopers die ook bij het begin stond wou ons persé wat verkopen en na flink onderhandelen door Max hebben we 2 mooie beeldjes voor in totaal € 3,45 gekocht (hij vroeg eerst € 15,- voor). 

Na de Borobudur zijn we op de scooter gestapt en richting de Merapi vulkaan gereden. We zijn onderweg bij een warung gestopt waar ze waarschijnlijk weinig toeristen zagen want alle vrouwelijke medewerkers kwamen kijken wat we kwamen doen/ eten en uiteraard moesten we weer met hun op de foto. We probeerden aan hun de weg te vragen maar ze spraken geen Engels en dus maar op de gok terug naar Yogyakarta. Het was al donker geworden en toen zag Amarins dat de scooter geen achterlicht had. Er waren een paar mannen die wel Engels spraken en die gaven aan dat geen achterlicht hebben geen probleem is hier en hebben ons ook de weg uitgelegd. Dus heel voorzichtig terug naar Yogyakarta en de routebeschrijving klopte dus kwamen we heelhuids terug bij het hotel. 

De volgende dag zou ons vliegtuig om 17.40 vertrekken, maar we hadden nog steeds geen tickets ontvangen per mail. Gelukkig lag het vorige hotel op de weg naar de Prambanan en zijn we met onze scooter eerst daarheen gereden. Bij het kantoor van Lion Air hebben ze onze boarding cards uitgeprint. Helaas hadden we niet genoeg tijd meer om naar de Prambanan te gaan en zijn we teruggereden om de scooter terug te brengen en een taxi te nemen naar ons hotel om de koffers op te halen en vervolgens naar het vliegveld gereden.

In het volgende verslag zullen we schrijven over de vliegreis naar Lombok en ons verblijf op Lombok.

Selemat Jalan!



Liefs Max en Amarins